Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Γι’ αυτό… Χρειάζεται ο γονιός να γίνει κάποια στιγμή σοβαρός πια επαγγελματίας. «Επάγγελμα γονιός». Για αυτό και τον έδωσα. Για να βάλουμε τα πράγματα τη θέση τους, πρέπει να πω ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για καρπό, εάν δεν μιλήσουμε πρώτα για το δέντρο, αν έχει υγεία το δέντρο.
Ας πάμε για λίγο στο πρώτο-πρώτο ζευγάρι της δημιουργίας. Ο Αδάμ όταν πρωτοβλέπει το πλάσμα που του μοιάζει, λέει τον ερωτικό του λόγο: «αυτή είναι οστό από τα οστά μου, και σάρκα από τη σάρκα μου. Αυτή είναι Εύα, ζωή». Όταν όμως τα μουσκεύουν και οι δύο στο Παράδεισο, τότε λέει ο Θεός. Αδάμ τι συμβαίνει; Πού είσαι; Για να πάρει την απάντηση «Εγώ δεν φταίω. Αυτή που μου έδωσες με παρέσυρε! Η Εύα πια λέγεται «αυτή»… Και το μπαλάκι «δεν φταίω» το πετάω σε κάποιον άλλον και το πετάω και στο Θεό. «Αυτή» λοιπόν γίνεται ο άνθρωπός μου, η σάρκα από τη σάρκα μου, και έτσι αρχίζει το ζευγάρι να έχει προβλήματα και αφού έχει προβλήματα σαν ζευγάρι κάνει και προβληματικά παιδιά. Ο Θεός δεν είπε ότι δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος του, ας του δώσω και παιδιά, αλλά είπε ας του δώσω «σύντροφο». Πάντα το ζευγάρι και η νέα οικογένεια που θα δημιουργηθεί επηρεάζεται από το περιβάλλον του. Ο Αδάμ και η Εύα επηρεάστηκαν από το φίδι και σήμερα ο περίγυρος επηρεάζει τις σχέσεις αυτού του ζευγαριού τόσο που ενώ ξεκινάνε με πελάγη ευτυχίας, στο δρόμο έχουμε 52% διαζύγια! Ταξίδι ο γάμος, μα δεν έχει μόνο το μήνα του μέλιτος, που σύντομα τελειώνει και το ζευγάρι δεν τα πάει καθόλου καλά. Η σχέση των δύο φύλων σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς είναι κυρίως ανταγωνιστική.
«Αγαπάτε αλλήλους» και το ευαγγέλιο μάλιστα λέει «αγαπάτε τους εχθρούς ημών» και πιστεύει κανείς ότι αυτό γράφτηκε για το ζευγάρι! Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια που δεν υπήρχε νερό στην Αττική, μας ειδοποιήσανε να κάνουμε οικονομία στο νερό, και θυμάμαι ότι πήγε κρυφά ένας γείτονας μου και έπλενε το αμάξι του αξημέρωτα, και μου λέει η γυναίκα του. Ας με φρόντιζε και εμένα όσο φροντίζει το αυτοκίνητό του!!!! Έχει γίνει το σπίτι μας ένας σταθμός υπεραστικών λεωφορείων, και οι μόνες κουβέντες είναι «άφησες λεφτά; ήρθαν τα κοινόχρηστα, το παιδί θα το πας εσύ; Τέτοια. Λέει ένα μοντέρνο τραγούδι. Μπορείς την Δευτέρα; Δεν μπορώ. Μπορείς την Τρίτη δεν μπορώ. Το Σάββατο μπορείς; Μπορώ, ναι αλλά δεν μπορώ εγώ. Και ρεφρέν έχει, «δεν μπορεί, δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούμε, στο ίδιο σπίτι ζούμε…». Σήμερα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η κοινωνία περνάει κρίση επειδή υπάρχει κρίση στην οικογένεια και η οικογένεια δυστυχώς περνάει κρίση γιατί υπάρχει κρίση στην κοινωνία. Αυτά τα πράγματα είναι δεμένα. Το ζευγάρι έγινε συνεταιρισμός ή ό,τι άλλο πάντως μόνο οικογένεια δεν είναι. Τα παιδιά μας, τι δεν κάνουμε για αυτά τα παιδιά μας! Τι ξένες γλώσσες, τι φροντιστήρια, τι ντύσιμο, τι φαί, θεέ μου. Τρέχουμε, τρέχουμε δουλεύει η μάνα, δουλεύει ο πατέρας, να αποχτήσουμε λεφτά, λεφτά! Όχι για μας. Αλλά για τα παιδιά, μην τους λείψει τίποτα, να έχουνε περισσότερα καταναλωτικά αγαθά. Ο ύψιστος σκοπός της ζωής μας κατάντησε η κατοχή όλο και περισσοτέρων πραγμάτων. Έχω, θα πει είμαι!!! Κι αν δεν έχεις τίποτα δεν είσαι και τίποτε. Μπορεί άραγε να είναι επ’ άπειρον η ζωή άνετη, και να εξακολουθεί να είναι ζωή; Λένε οι σοφοί μήπως υπάρχει ένα όριο άνεσης που πέρα από αυτό δεν είναι πια ζωή αλλά θάνατος; Προσέξτε. Βρήκαμε το ασανσέρ, μεγάλη εφεύρεση! Τώρα, όμως, οι γιατροί μας λένε ότι αν ανεβαίνουμε με τα σκαλιά κάνουμε καλό στη καρδιά. Το ίδιο και με το αυτοκίνητο. Για σκεφτείτε και πού δεν μας πήγαν οι τέσσερις ρόδες! Αυτό το αυτοκίνητο όμως βγάζει καυσαέρια. Το κινητό; Τα e-mail; Αυτά μας αποξένωσαν και πλέον δεν μιλάμε. Ένας μεγάλος παιδαγωγός έλεγε πως «ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών είναι ο πατέρας που δεν κάνει διάλογο με τα παιδιά του». Δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει ή αν έχετε δει την ιστορία του «Κάπταιν Χουκ». Ένας πατέρας που δουλεύει για τα δυο παιδιά του, τα αγαπάει πάρα πολύ και δουλεύει για αυτά, είναι πρωταγωνιστής. Ο γιος του έχει ένα πολύ σημαντικό αγώνα μπέιζμπολ, αλλά ο πατέρας δεν μπορεί να πάει να τον παρακολουθήσει, γιατί πρέπει να πάνε να δουν κάτι χτήματα. Η κόρη παίζει θεατρικό έργο στο σχολείο της για τη λήξη του σχολικού έτους και είναι πρωταγωνίστρια. Πολύ θέλει ο πατέρας να πάει, αλλά και πάλι δεν μπορεί, γιατί πρέπει να πάει να αγοράσει τα χτήματα που είχε δει την προηγούμενη φορά. Και τα παιδιά πέφτουν στα νύχια του Κάπταιν Χουκ, του πειρατή. Τα πείθει ότι ο πατέρας τους δεν τα αγαπάει. Ο πατέρας τους όμως τα αγαπάει και ξεκινάει να πάει να βρει τον πειρατή, να παλέψει μαζί του και να πάρει τα παιδιά του. Τελικά, συναντά τον πειρατή και του λέει: «έλα να παλέψουμε». «Ναι» του λέει χαρούμενα ο πειρατής και βγάζει την σπάθα από τη ζώνη του. Ο πατέρας από την άλλη βγάζει ένα μπλοκ επιταγών (!) και λέει στο πειρατή: «πόσα θέλεις;». Στο τέλος ο πατέρας βρίσκει την δύναμη και στην τελευταία σκηνή προτού πάει να ανταμώσει τα παιδιά του, που τα έχει τελικά σώσει, πετάει το κινητό μέσα στον κήπο!
Αν μπορούσαμε να ακούμε τι λένε τα παιδιά μας! Πρώτον τα παιδιά μας δεν θέλουν να κάνουν σπιτικό. «Βλάκας είμαι να βάλω συνεταίρο στην τσέπη μου» λένε σε ένα βιβλίο. Σ’ άλλο βιβλίο μιλάνε δυο άλλα παιδιά και λένε: «τώρα δεν μου μένει τίποτε άλλο παρά να φύγω. Τα δοκίμασα όλα! Δεν μπορούν με τίποτα να καταλάβουν ότι έχουν παιδί… Απλά τρέχουν, τρέχουν, μπας και μου λείψει κάτι…». Στο Νικηφόρο Βρεττάκο, μιλούσε μια διευθύντρια νηπιαγωγείου και του έλεγε ότι τα παιδιά των 5 ετών αισθάνονται άγχος! Πλήττουν, και κάθε τι καινούργιο που τους προσφέρουμε, παλιώνει αμέσως. Και εμείς όλοι ξεχνάμε ότι οι πολιτισμοί, είναι αποτέλεσμα της δυσκολίας και όχι της ευκολίας. Υπάρχει γαλάζια τηλεφωνική γραμμή, θα την έχετε ακούσει, χαλάει τον κόσμο στην Αθήνα. Είναι για την μοναξιά του παιδιού μας, αυτού του παιδιού που γυρίζει σε ένα κλειστό σπίτι, γιατί δουλεύουνε όλοι. Δεν υπάρχει γιαγιά, παππούς, αυτούς τους έχουν «παρκάρει» σε κάποιον οίκο ευγηρίας. Μια Φιλιππινέζα, μια Αλβανή αν υπάρχει. Και κάθεται το Παιδί με το κλειδί φυλαγμένο καλά στη σχολική του τσάντα ή στην τσέπη. Ανοίγει μονάχο του την πόρτα και παίρνει τη γαλάζια γραμμή, το υπουργείο πολιτισμού. Σηκώνει το τηλέφωνο αυτό το έρημο το παιδί και ακούει παραμύθια!!! Τα καταφέραμε τελικά. Τα μουσκέψαμε εμείς οι γονείς! Σε έναν τοίχο είναι γραμμένο: «γονείς κάντε κάτι για τα παιδιά σας: αυτοκτονήστε»! Και επειδή οι γονείς δεν πάμε να αυτοκτονήσουμε, οι ειδικοί λένε ότι 29% των εφήβων κάνουν απόπειρες αυτοκτονιών. Και δεν θέλω και δεν τολμώ μάλλον να πιστέψω αυτό που λένε οι ειδικοί, πόσα παιδιά μας πίνουν ναρκωτικά. Η ηρωίνη λέγεται «παραμύθα» στη γλώσσα των ναρκομανών! Και είναι τα παιδιά μας που δεν έχουν ακούσει ποτέ ένα παραμύθι, ούτε αυτό το παραμύθι της παρηγοριάς από τον Ο.Τ.Ε. Κι έτσι πάει να παρηγορηθεί σε ένα ταξίδι που θα του πουλήσει ο έμπορος, χωρίς βέβαια να του πει ότι είναι το ταξίδι του Θανάτου του. Όμως πού εκπαιδεύτηκα εγώ, ο κάθε πατέρας ή η κάθε μάνα, για να είμαι σωστός γονιός; Πού εκπαιδεύονται αυτά τα νέα παιδιά, ώστε να γίνουν αύριο σωστοί γονείς; Στα αναγνωστικά; Μα στα αναγνωστικά δεν υπάρχει οικογένεια. Βούιξαν οι τηλεοράσεις προχτές 28η Οκτωβρίου. Το 60% των παιδιών μας, σύμφωνα με επίσημη στατιστική, δεν ήξερε καν τι γιορτή είναι.
Με αυτούς, λοιπόν, τους παράγοντες, σχολείο, παιδεία, γονείς, οικογένεια -που δεν είναι και να τη λιμπίζεσαι-, ραδιόφωνο, τηλεόραση, περιοδικά, εφημερίδα, δημόσια ζωή των επιφανών ανδρών, και έχοντας εμάς σαν πρότυπο ζωής, ζητάμε από αυτά τα παιδιά να γίνουνε σωστοί γονείς; Θα έχετε ακούσει για κείνα τα χελιδόνια που φεύγουνε ή έρχονται. Θα πεθάνουν αν μείνουν χειμώνα εδώ. Πρέπει να φύγουν… Αλλά αυτά τα χελιδόνια, εμπιστεύονται στα μεγάλα πουλιά το μακρινό τους ταξίδι. Τα χελιδόνια αν χάσουνε το ραντεβού που έχουνε με τα μεγάλα πουλιά, με τις μεγάλες φτερούγες, είναι καταδικασμένα να πνιγούν στη θάλασσα. Στο Αιγαίο, μάς το λένε οι ναυτικοί μας, ότι ζαλίζονται, κουράζονται και πέφτουν με τη μύτη προς κάτω και γεμίζουν τα καταστρώματα και η θάλασσα σκοτωμένα- πεθαμένα χελιδόνια… Εμείς είμαστε τα μεγάλα πουλιά. Θα αφήσουμε τα χελιδόνια μας να πάνε απροστάτευτα σε αυτό το απαραίτητο ταξίδι τους, που λέγεται ζωή, και να χαθούν στο δρόμο;
Ο Σεφέρης λέει: «κράτησε τη σπίθα όπως –όπως. Θα ‘ρθει μια στιγμή που θα ανάψει το φως. Κι εγώ αν μου επιτρέπατε, θα πρόσθετα: ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τα χελιδόνια μας, γιατί με αυτά βλέπουμε την Άνοιξη. Μάλλον αυτά μας οδηγούν στην άνοιξη.
Πηγή: «Για τη ζωή και την οικογένεια», της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη (faneromenihol.gr)
